تحلیل 📉آموزش و تحلیل رابورس📈 درباره سهام قرن در تاریخ ۱۴۰۳/۱۲/۴

ما دچار یک حسرت پوچگرایانه هستیم که بقیه ملت‌ها درکی ازش ندارند. حسرت عادی درباره اینه که چیزهای خوبی که دیگران دارند رو برای خودت میخوای. که یعنی با اینکه حسرت خوردن یک حس منفیه، اما انگیزه‌ش خیرخواهی برای خوده. اما در این حسرت پوچگرایانه، چیز بدتری که برای دیگران رخ داده رو برای خودت میخوای. ما حسرت این رو داریم که کاش ایران نابود می‌شد، ولی این نابودی در داخل یک جنگ واقعی با اهریمنان می‌بود. اگه همگی زیر پتک فقر خرد می‌شدیم اما می‌دونستیم که خرج یک هدف والا شده، نمی‌گفتیم «چه حیف». اما به مدت نیم قرن همه ابعاد زندگی‌مون به قعر فلاکت و بیچارگی سقوط کرد، به خاطر جنگ یک مشت خیالباف متوهم با دشمنی فرضی، که در برابر همون دشمن فرضی هم بی‌عرضه بودند. به خاطر رجزخوانی سلطان حاکم بر ما، معیشت ما از اون چیزی که بود هم بدتر میشه، اما دنیای بیرون حتی اهمیت نمیده که این سلطان چی بلغور کرده. ما به خاطر رجزی تیر می‌خوریم که بقیه حتی نمیشنوندش! هیچ ملتی چنین بیچاره نیست، و برای همین نمی‌فهمند که چرا حسرت می‌خوریم کاش کسی از سلطان ما می‌ترسید، تا به اینهمه رنج بیارزه.