تحلیل بنیادی بورس طارم درباره سهام ارفع در تاریخ 14 ساعت پیش

#بازار مهمترین خط کش فعالین بازار سهام برای متر و معیار سهام عدد EPS و نسبت P.e است. بررسی ها نشان می دهد که برخی شرکت ها علی رغم داشتن ظرفیت های متفاوت و خط تولید و بازار محصول مشابه، مارکت یا ارزش بازار بسیار نزدیک به هم دارند. علت این مساله را در میانگین p.e آن صنعت باید جست. به طور مثال ارزش بازار هرمز، کاوه و ارفع 22همت است در حالی که ظرفیت آن ها بسیار متفاوت از همدیگر است. شاید تصور کنید که بازار بر اساس p.efw معامله می کند اما در واقع این هم درست نیست. بازار عمدتا بر اساس p.ettm معامله می کند و به عبارتی آنگاه که سودها روی تابلو نشست، بازار به eps محقق شده وزن بیشتری می دهد تا عدد epsfw که پیشتر تحلیلگران گفته بودند. ارزش بازار شپنا و شپدیس نیز بسیار به همدیگر نزدیک است در حالی که ارزش بازار زاگرس 1/5 آنهاست و این مساله نیز نشان می دهد که برای بازار eps و dps مهم است و نه ارزش جایگزینی. در واقع بازار سهام کاری به این ندارد که برای ساخت یک کارخانه مشابه چقدر باید خرج کرد که اگر اینطور بود فاصله مارکت شپدیس و زاگرس با ظرفیت 3میلیون تن اوره و 3میلیون تن متانول تا این اندازه فاصله نداشت و یا ارزش بازار شپنا برابر با ارزش بازار شپدیس نمیشد. مشکل بازار ما در چند سال اخیر در دو موضوع خلاصه می شود. نخست اینکه سودآوری شرکت ها روند صعودی نداشته و همانطور که گفتیم معیار سرمایه گذاری در این بازار، سوداوری است چون رقیب اصلی این بازار، بانک است که بدون ریسک، سود بسیار بالایی می دهد. همواره هر سرمایه گذار اگر از بازار سهام نا امید شود، حتی برای کوتاه مدت به منابع خود را به شکلی سپرده بانکی می کند. مشکل دوم بازار هم شکست نسبت p.e در مقایسه با میانگین تاریخی بوده که از یک طرف نرخ بهره بدون ریسک بالا رفته و از طرف دیگر ریسک افزایش یافته لذا بازده مورد انتظار با دو چاشنی، رشد محسوس کرده است. حال، وقتی سودآوری با شیب اندکی رشد کند و یا ثابت باشد و از طرف دیگر نرخ بهره افزایش یاید و ریسک ها بالا برود، آن چیزی شد که در 4 سال اخیر دیدید. با این تفاوت که این رویداد آنقدر آهسته و پیوسته بوده که مشابه از پا افتادن یک انسان بر اثر یک بیماری است. بیماری که دارویی هایی برای درمان قطعی ندارد و مسکن هایی برای گذر زمان مصرف می کند. در مملکت ما، کسی کسی را قبول ندارد و این نشات گرفته از سیاست های بالادست است که البته موضوع بحث ما نیست. بنابراین سه مساله را برای نتیجه گیری مطرح کنم: روند بازار زمانی از شرایط چهار ساله خارج می شوند که ریسک ها کاهش، نرخ بهره کاهش و نرخ رشد سود اسمی(تورمی) به سطح قابل قبولی بازگردد و حداقل سود شرکت های بازار به اندازه تورم اعلامی بانک مرکزی رشد کند. رسیدن به سطوح حمایتی بنیادی مانند p.ettm، p.sttm، p.bttm و ارزش دلاری بازار فاکتورهایی هستند که اگر در آن نقاط صندوق های حمایتی منابع اختصاص دهند و خبرهای منفی جدیدی مخابره نشود، بازار متعادل و برای مدتی مثبت می گردد. همکنون ما مجددا در محدوده کف های حمایتی تاریخی از جنبه p.e و نظایر آن هستیم به شکلی که ارزش بازار به 120میلیارد دلار تنزل یافته که در سال 1390 بود! قسمت بد ماجرا اینجاست که ازان تاریخ تاکنون بزرگترین شرکت های کشور وارد بورس شده اند! در واقع ارزش دلاری بازار سهام را اگر دقیق محاسبه کنیم همکنون کمتر از سال 1390 است لذا همین نشان می دهد برای سهامداری که 13 سال اخیر در بازار بوده فقط DPS مانده و ازین جهت میبینیم که چرا بازاری ها به EPS اینقدر اهمیت می دهند چون همین برایشان می ماند. مساله آخر همان مسکن است که می خواستم عرض کنم. سازمان مصوب کرد که سقف سرمایه گذاری صندوق های درآمد ثابت در بانک ها 5درصد کاهش یابد. آن صندوق ها می توانند منابع خود را صرف خرید سهام و یا صرف خرید اوراق کنند. در مورد اول با تزریق مستقیم پول به سهام منجر به حمایت و تقویت بازار سهام می شوند و در مورد دوم با خرید اوراق منجر به کاهش نرخ اوراق می شوند که به p.e بازار کمک می کند. گزارش های فصل تابستان در راه است. این گزارش ها چیزی نیست که منجر به جهش و برگشت بازار شود اما با رشد اخیر دلار نیمایی این انتظار وجود دارد که سود شرکت ها همپای تورم اعلامی بانک مرکزی رشد کند. ضمنا با آمدن گزارش فصل تابستان p.ettm به کمترین عدد از سال 1394 تاکنون تنزل می یابد! در واقع سود اندکی رشد می کند و با فرض قیمت های امروز p.ettm کاهش یافته و به محدوده سال 1394 می رسد. نتیجه گیری در پست بعدی ...